Herkese merhaba. Nasılsınız iyi misiniz? Bu yağmurlu ve güzel toprak kokulu günlerde umarım iyisinizdir. Her zaman pozitif kalmaya çalışın. Negatif insanların hasta olduğunu görüyorum bu aralar. Negatif olmak ve hasta olmak arasındaki ilişkiyi tam olarak çözemesem de tam olarak öyle olduğunu düşünüyorum. Tabii ki de bu söylediğim şeyleri size dayattığım fikirler olarak algılamanızı istemem. Zaten öyle bir şey de değil. Ama çevremde genelde başka insanların kötülüğünü isteyenlerin de kötü şeyler yaşadığını gördüm. O insanların başkalarına yaptıkları kötülükleri de gördüm tabii. Sanırım neye tam olarak inanıp inanmamamız çoğu şeyi ya da herhangi bir şeyi değiştirmiyor. Bir şeyleri değiştiren bir şey var ama bunun tam olarak ne olduğunu aklımızda betimlemek hiç de kolay değil. Tıpkı insanların tanrı kavramını kendi kafalarında betimledikleri gibi. Ben içimizdeki tanrının vicdan olduğunu düşünenlerin tarafındayım. Çünkü o bizim kötü şeyleri yapmamızı engelliyor. Bizim merhametli olmamızı sağlıyor. Vefa bambaşka bir şey. Bu sözleri Il Volo adlı gurubun “L’ amore Si Muove” şarkısını dinleyerek yazdım. Ve bu tamamen tesadüf eseri olacak ki ben sanırım şarkı dinlerken bir güzel bir şeyler yazdığımı düşünmeye başladım.
Sanırım bu yazının herhangi bir konusu olmayacak. Bugünler güzel. Ben bu kelimeleri Göksel’ in “Yarım kalan şarkı” adlı şarkısını dinleyerek yazıyorum. Yolcuğun başında yazmaya başladığım bu yazıyı yolculuğun sonunda bitirebileceğimi hiç sanmıyorum. Çünkü içimden ne geliyorsa onu yazıyorum. Yazmak istediğim şeyi yazıyorum ve bu durum benim çok hoşuma gidiyor. Bugüne kadar burada Hive’ da böyle farklı konudaki yazıları neredeyse hiç yazmadım ama artık ara sıra da olsa yazmak istiyorum. Özellikle gemi yolculuklarında bir şeyler yazmak istiyorum. Belki birilerinin bazı konularda bir şeylerin farkında olmasını tam olarak sağlayamasam size gerçeklerle dolu ama aynı zamanda bir hayal yazısı yazıyorum. Bunun da tam olarak öyle olduğunu düşünmüyorum ama dinlediğiniz zaman kendinizi verin. Beni değil karşınızdaki kişiden bahsediyorum.
Şarkı listem biraz geniş. Şuanda da Elissa’ nın “Hob Kol Hayaty” şarkısını dinleeyrek bir şeyler yazıyorum. Dinlediğim en güzel şarkılardan biri olduğunu söyleyebilirim. Sanırım hayatımda ilk defa farklı şarkılar dinlemeye başlayarak kendime diğerlerinden çok daha farklı bir farkındalık oluşturdum. Belki buna farkındalık dediğim için biraz kafanız karışabilir ya da bana karşı çıkabilirsiniz. Ama herkesin kendine ait düşünceleri de vardır ya zaten. Herkesin sesi, parmak izi, yüzü farklıdır. Hiç kız kardeşiniz ile erkek kardeşinizin sesini birbiriyle karıştırdınız mı? Bu da böyle bir şey. Her şey ve herkes birbirinden çok farklı olduğu için çözümler, sorunlar ve farkındalıklar da farklı oluyor.
Bu sözleri yazmaya Jacques Houdek’ den “My Friend” şarkısını dinleyerek başladım. Bu Eurovision şarkısını ilk dinlediğimde gerçekten de iki yolumun olduğunu düşünmeye başlamıştım. Şarkının sesini yükseltiyorum evet kulaklarım sağır olacak ama karşımdaki insanların bana soru sormasını istemiyorum şuan. Ritim hızlanıyor çünkü düşüncelerim de hızlanıyor. Ama kalbimin ve beynimin kavga etmesine izin vermemeye çalışıyorum çünkü beynimin her zaman daha mantıklı ve akıllıca olanı seçtiğini ve yaptığını biliyorum. Ve şarkı bitmeden başa aldım. Tekrar başlıyoruz. Yavaş bir ritimle nakarat gelmeden. İçgüdüler ile ilgili ne düşünüyorsunuz? Genç bir insanın ölüme yaklaştığı zaman bunu bütün gücüyle engellemeye çalışması. Bu normal bir şey gibi görünüyor. Yüksek bir ses duyduğumuzda hemen başımızı koruruz çünkü bunu beynimiz bize yaptırır. Beynimiz ölmemizi istemez değil mi? Peki ya hasta olan yaşlı bir insanın ölüme yakın olduğunda bunu durdurmaya çalışmaması? Bu da içgüdü müdür? Yoksa içgüdülerimiz değişiyor mu büyüdükçe ve yaşlandıkça. Sanırım bu sorunun cevabını kendi içimde versem bile dışarıya tam olarak açıklayamam.
İnsanlar ile ilgili yazmak istediğim sözleri de Kadebostany’ nin “Save Me” şarkısını dinleyerek başlıyorum. Bu şarkıyı ve bu grubu keşfetmemi sağlayan arkadaşım ile bambaşka yerlerdeyiz şuan. Sadece mesafelerden bahsetmiyorum. Akıl olarak ve bağ olarak bambaşka yerlerdeyiz. Belki de böyle olmasını ikimiz de istemezdik ama sanırım her türlü böyle oluyor. Belki de ikimiz de farkında olmadan uzaklaştık. Ama sorun değil mesafeler de iyidir ya. Mesafeler aslında kötüdür de çünkü hiç anlam yüklemememiz gereken insanlar ve şeylere anlam yüklersek hayal kırıklığına uğrayabiliriz. Bu tabii ki insanlara yüklediğin anlama bağlıdır. Ama bu hayal kırıklığı bize gerçekleri gösteren bir hayal kırıklığı. Şuanda bu şarkının ilk nakaratı geçti ve diğer sözlere geliyoruz. İkinci nakarata gelmeden söylemek istediklerimi söylemek istiyorum. Bir şeylerden kopukluk olmadan kilometreler olan mesafelerden değil de aklımızdaki mesafelerden bahsetmek istiyorum. Ama şarkı bitti. Lenka’ nın “Everything at once” şarkısını dinlemeye başlıyorum. Bilmiyorum... Çünkü bir insanı sadece sesini duyarak tanıyamazsın. 3 ay galiba. Bir insanın seninle aynı yerde yaşamaya başlaması ve sana karşı bir şeyler hissetmeye başlaması 3 ay. Ama bir üç ay daha yaşarsan iyi bildiğin bir insanın kötü yönlerini görebilirsin. Eğer bu kötü yönleri kabul edersen farklı bir yol kabul etmezsen bambaşka bir yol çıkar karşına. 2 yol mu 3 yol mu yoksa sonsuz yollar mı? Sanırım bu kelimeler için sonsuz yollar çok daha uygun. Çünkü yapabileceklerinin sınırı yok.
Michal Szpak “Color of Your Life” şarkısının hissettirdikleri ile devam ediyorum. Her şarkı tamamen aşk duygusuyla ilgili değildir. Bazen de bizden hayatın renklerini anlamamızı isterler. Küçüklükten beridir renkli bir hayatım olduğunu düşünüyorum. Her ne kadar siyah beyaz olan şeyleri görmemezlikten gelsem de ileride bir gün bunun beni çok fazla düşündüreceğini tahmin edemezdim. Zaten ne yapıyorsak cahilliğimizden değil mi? Ama bazı şeylerin sonucunda dersimizi almaya başlıyoruz Burada bir hitap kullanmak isterdim ama sanırım bu benim günlüğüm değil. O yüzden burada Tutunamayanlar kitabındaki gibi içimden bir şeylere hitap edip bir şeyler yazamam. Ama şunu anladım ki hiçbir şeyi içine atmayacaksın. Ama bir yerde robot gibi durup sadece içime atmamam gereken o şeyi düşünmek de bana mantıklı ve hareketli gelmiyor. Model’ den “Değmesin Ellerimiz” ile devam ediyoruz. Eğer bir şeyi yapmak istemiyorsan kesinlikle yapma! Çünkü karşılığını istediğinde sana yapmasaydın derlerse içinde çok derin bir pişmanlık başlar. O derin pişmanlığın sana bir şeyler kaybettirmemesi için lütfen dikkatli ol...
Muazzez Ersoy’ dan “Oyun bitti” şarkısı hakkında ne düşünüyorsunuz? Bu sözlerimin hiçbirisi şarkılardan değil. Bu sözlerim bu şarkıları dinlerken içimden gelenler. Zaten şarkıları dinlerseniz pek bir yakınlık olmadığını göreceksiniz. Çünkü aynı gökyüzünün altındaki mavi deniz bazı insanlara derin ve sonu olmayan bir kuyu gibi gelirken bazılarına da terapi gibi gelir. En başta da söylemeye çalıştığım gibi insanlar aynı şeyden farklı anlamlar çıkarabilir ve bu insanlar için suç gibi bir şey değil. Bu aslında her şeyin tamamen farklı olmasının bir sonucu. Ama farklılıkları sevin ve bitmesini istediğiniz şeyleri başkalarının tekrar başlatmasına izin vermeyin. Bu sözler çok hoşuma gitti. Kendi yazdığım bu sözlerden bahsediyorum.
Bir yolculuğun daha sonuna geldik. Ama bu yazı Interstaller dizisindeki gibi 4 yolculuktan oluşmuyor. Sadece tek bir yolculuktan oluşuyor. Çünkü Interstaller yazısında sevgiden bahsettim. Orada bir kız çocuğunun babasına olan sevgisinden bağlılığından bahsettim. Zaten böyle bir yazının kısa sürmesi kesinlikle imkansız bir şey. Sevgi ve sonucundaki fedakarlık hakkında binlerce hatta yüzbinlerce kelime yazabilirim ama kelimelerimi seçmek çok zor. Ve bu kelimelerin insanların kalbini kırmamasını sağlamak çok zor. Her kelime herkese çok farklı hissettirir. Sanırım bunun da güzel tarafı bu çünkü insanların hepsi aynı olsaydı her şey çok sıkıcı olurdu.
