Uzun zaman geçmiş yazı yazmayı unutmuş gibiyim. Defterim ve kalemim yanımda duruyor günlerdir ama sanki yabancıyım onlara.
Her şey anlamını yitirmişti gözümde. Dünyalık hiçbir şeyin önemli olmadığını anladığım o günlerde sadece nefes alabilmek istiyordum. Nefes alabilmenin kıymetini o kadar iyi anladım ki bu süreçte.. Çünkü haftalar sonra kendi kendime derinden aldığım ilk nefeste ağlayacaktım neredeyse. :)
Hele tat ve koku. Tamamen kaybetmişken yemek yiyemiyordum her şey kağıt gibi geliyordu. Şimdilerde bitkisel karışım kullanıyorum o kadar iğrenç kokuyor ki yanmış lastiğe benzetiyorum hatta. :D Ama koku alabiliyorum ya diye şükrediyorum. Umarım bu Pollyanna'cı hâlim kısa sürmez. 🙆♀️
Kovid belası ilk çıktığından beri kendimi koruyabilmiştim, hatta artık bunun biteceğini düşünüyordum ki o Bölüm Sonu Canavarı'na yakalandım. :D Kendimi Super Mario oyununda gibi hissettim, tüm tuşlara aynı anda basmamız falan. :)
O zamanlarda değişik bir ruh hâlim vardı. Hasta olduğumu öğrendiğim zaman her şey bitmiş gibi davranıyordum, sanki bir daha eve dönemeyecekmişim gibi.. Bir boşvermişlik hâli.
(Ailemizden ve tanıdıklarımızdan çok kişiyi kaybetmiş olduğumuz için..)
Daha ilk günümde doktorum hastasını kaybettiğini söyledi. :( Aynı serviste belki yan odamdaydı.. O an kötü düşünceler gelmeye başlamıştı bile. Sonraki günlerde koşuşturma hâlini ve ağlama sesleriyle yakılan ağıtları duymak her seferinde neden burada olduğunuzu söylüyordu size. Unutamadığım bir hasta vardı. Karşımdaki oda diye tahmin ediyorum ama bilemiyorum. Çünkü sesi ve acıdan inlemeleri o kadar net duyuluyordu ki o an ne yapacağımı bilemiyordum. İçimden dua etmekten başka yaptığım bir şey de yoktu zaten. Hemşireler gelip sakinleştirici iğne yaptıktan sonra ferahlıyor ve birkaç saat sonra yeniden başlıyordu. Umarım iyileşmiştir diye umut ediyorum.. :(
Bunları neden anlatıyorum bilmiyorum belki de unutmamak için. Bazı şeyleri unuturken burada anılarımın kaybolmamasını istediğim içindir belki.
En çok da ambulansla tomografi çekilmeye giderken bulunduğum ortam buz gibi gelmişti bana. Sonrasında ilaçların etkisiyle olumlu düşünmeye başladım, her şey toz pembeydi, hastaneden çıkmak istemiyordum. Oralardan hep uzak duran ben; doktorlara daha iyi bile olsam 'kötüyüm' diyordum ki taburcu etmesinler beni. :) Garip garip şeyler. :) Sanki tahlillerden ve ölçülen değerlerimden bilmiyorlardı. :)
Aldığım kortizonlar, içtiğim ilaçlar, iğneler ve serumlar dengemi bozmuştu. Kâh gülüyor kâh ağlıyordum. Özellikle oksijen maskesine bağımlı olmuştum. Anestezi bağımlısı olduğumdan da bahsetmiş miydim daha önce? :D Onun hakkında birkaç satır yazmışım defterime, verdiği his hakkında ama burada bahsetmeyeceğim onlardan. 🙊
İşte oksijen maskesine bağımlılığım da an itibariyle başlamış oldu. Buradan çıkınca eczaneden eve kesinlikle almalıyım diyordum her gün. :)
Aklıma izlediğim Gönül Dağı dizisindeki Ramazan'ın tabut içindeki şu sahnesi gelmişti. "Biz bu güne kadar hava almamışız, havanın hası buymuş." diyordu ya işte öyle. :)
Neyse daha eve almadım ama aklımda yani.
İyileşmeye başladığımı ilk nereden anladım biliyor musun? Kendimi Amazon'da kitap listelerime bakarken bulduğumda. :D
O gün kitap alışverişi yapınca 'tamam iyisin artık' dedim kendi kendime. :)
Vicdansızlar ne zamandır aradığım çizgi romanı yani Olağanüstü Beyefendiler Cemiyeti 1'i tedarik edemeyip göndermediler. Sahaflara bakıcaz artık. 🤷♀️
Sabah 07.00'de Sihirli Annem dizisiyle nostalji yapıyordum, akşam da Survivor ile kapanış. Masterchef'in boşluğunu onunla doldurdum sanırım ama kimseyi tutmuyorken niye izliyorum bilmiyorum. İnsanlarla ilgili çok şey öğretti bana iki program da galiba o yüzden.
İlk zamanlarda telefonu tutacak gücüm bile yoktu, gün geçtikçe daha iyi oluyordum.
Sonra discordda hiç olmadığım kadar aktiftim. Arkadaşlarımın ilgisini ve desteğini görünce "Burada yalnız değilmişim." demeye başlamıştım. Hâlimi hatırımı soran, iyi dileklerde bulunan tüm arkadaşlarıma teşekkür ediyorum. 🙏🌼
Özelden de desteğini ve sevgilerini esirgemeyen @damla ve @baycan'a, iyi enerjileri ve şifa sekanslarıyla yanımda olan @uzercanan'a, #cch ekibinden @visionaer3003 ve @mehmetfix'e ayrıca teşekkür ederim. 💜
Evdeki balkonu yuvaları belleyen, ara sıra söylendiğim güvercinlerim de beni yalnız bırakmamıştı hem. Yemek saatlerinde ekmeğimi paylaşıyordum onlarla cam kenarında. :p Yemekler demişken onlar hakkında bir post bile hazırlayabilirim. Bence tatları güzeldi. İlk başlarda yiyemesem de sonrasında merakla beklemeye başlamıştım. Hatta 'bugün şu olsa da yesek' derken onu karşımda görünce mutlu oluyordum. :)
Hastaneden çıkış günümde hem hüzünlüydüm hem de sevinçli. Buraya alışmıştım ama dışarıda da çok güzel bir hayat vardı beni bekleyen. Sevdiklerim vardı.
Ailemin yanındaydım, Ankara'dan uzakta ama çok da değil. Kedimiz Miya'yı özlemiştim. Daha önce bahsetmedim zaten çok da yeni ve çok küçük. Tatlı bir yaramaz kendisi. 😺
@damla'ya söz verdiğim için burada anmak istiyorum onu. Bir maşallahınızı alırız yalnız. :) Aileme daha bir aylıkken katıldı. Gözleri iltihaptan kapanmıştı. Sokaktaydı, üşümüş ve açtı. Her gün tedavisini yaparak onun yeniden görmesini sağlamak muhteşem bir şeydi. Çok alıştı bize, biz de ona. Miya'nın sevgisi, kucağımdaki mırıltıları bana şifa oldu. 🎈
Kalimbama da kavuşmuştum. Acaba çalabilecek miyim, ezberimdeki notalar uçup gitmiş miydi diye endişe ediyordum ama birkaç dakika sonra kaygılarımın yersiz olduğunu anlamış oldum. Sevindim. Yeni bir şarkıya başlamak ve onu kanalımda çalmak için sabırsızlanıyorum. 🎶🎶
Yeniden örgü örmeyi de istiyorum. Bebekler, oyuncaklar, tavşikler yapmayı özledim. :) Yeni yerler görmeyi, doğa ile başbaşa kalmayı özledim. Çıkacağım ilk kampı iple çekmeye başladım. Hayalim olan karavana biraz daha yaklaşabilmeyi istiyorum.
Her şey hayal kurmakla başlıyor. Hayal edebiliyorsak onu yaşayabiliriz diye düşünüyorum..
Hastanedeyken düşünmeye bol bol vaktim oldu. Bazı şeylerin ne kadar manasız olduğunu anladım. Hayata bir başka gözle bakmaya başladım. O evhamlı hâlleri bırakmak, başkalarının fikirlerine ve değer yargılarına göre yaşamamak, kendini önemsemek ve sevmek gerek. İstediğin an alabildiğin o nefesin kıymetini ve sevdiklerinin yanında olmasının ne kadar değerli olduğunu daha iyi anladım şimdi.
Buraya kadar okuyan herkese, tüm sevdiklerime sağlık, sıhhat ve şifalar dilerim. ☘
