ENG
Hello everyone,
We've had good rain for a couple of days. Although not enough to meet my expectations, it's not bad. I used my umbrella for about 10 minutes. Is it worth carrying an umbrella for 3 days for these 10 minutes? 😂 I wasn't sure. 🧐 I still carry it anyway, just in case. I will talk about yesterday, a day when I carried an umbrella again. To go to my friend's house, I went to Bahri Baba Bus Stops, where the only bus going there leaves.
This is in Konak. In my opinion, the centre of the city is exactly here. Because, bus stops, metro stop, tramway stop and ferry pier are gathered here close to each other. It's like a public transport paradise. 😂 My father, when I was little, said about Ankara, "If you went to Ulus, you go from there to everywhere in Ankara. You can go to Ulus from anywhere in Ankara." In this sense, this is the Ulus of Izmir. If my father is right. 😂
The area around the bus stops is covered with greenery and trees. In this way, this place is not only a place where you get on the bus, but also a place where you can enter and sit on the benches to take a breath. Although this situation is sporadic, I think it is an important difference compared to other bus stops.
When I took this bus from here, there were usually long queues. But religion wasn't crowded. It was probably empty because it was the middle of the working day. Nevertheless, I sat on the seat in the corner of the back three, because I was going to get on at the first stop of this bus and get off at the last stop. No matter how much circulation there is on the road, the back corner is not very popular. Because in order to get out of here, all three people sitting there have to get up. 😂 As soon as I sat down, I put my backpack on the floor and attached my umbrella to the handle in front of me. As the last and most important move, I wrapped the cabbage rolls that my mother-in-law wrapped with her own hands, put them in a storage container and sent them to me, and placed them in the head corner of my backpack, which I balanced with my legs. 😂
The poor cabbage rolls deserved this care as they will soon be an appetiser for raki. 😂 So, I put on my henpeckedness and continue my journey. 😂 After passing the sweet wooden hut at the exit of the bus stops, which is the resting place of the bus drivers, the most adventurous part of my 1-hour journey begins; Varyant.
Varyant is both steep and winding. Climbing upwards on the hard bends is hard work. I don't know what is the reason why this road, which is similar to the mountain roads in Çorum, is in the centre of Izmir. My guess is that it is softened with bends because of the code difference, as it would be too steep if it was straight. I don't like to go up or down this road using my own car or motorbike, but it is nice to go when I am sitting on a solid place. It has a great view. Honestly, I wouldn't want to drive a bus on this road.
Although it was a difficult road, it was enjoyable to watch the trees and the sea around the road as we went round and round. Finally, when we reached the end of the road, everyone breathed a sigh of relief. This was neither the last turn nor the last slope. Fortunately, I have no problem in capturing the pleasure of hard and easy times. I wish everyone happiness...
All photographs and writings in this post, where I do not specify the source, are my own. Translation from Turkish to English was made from the application named DeepL.
TR
Herkese merhaba,
Birkaç gündür, iyi yağmur yağdı. Her ne kadar benim beklentimi karşılayacak kadar olmasa da fena değil. Şemsiyemi 10 dk kadar kullandım. Bu 10 dk için, 3 gün şemsiye taşımaya değer mi? 😂 Emin olamadım. 🧐 Gene de taşımaya devam ediyorum. Ne olur ne olmaz. Gene şemsiye taşıdığım bir günden, dünden bahsedeceğim. Arkadaşımın evine gitmek için, oraya giden tek otobüsün kalktığı Bahri Baba Otobüs Duraklarının olduğu yere gittim.
Burası Konak’ta. Bana kalırsa, şehrin merkezi, tam olarak burası. Çünkü, otobüs durakları, metro durağı, tramway durağı ve vapur iskelesi birbirlerine yakın bir şekilde burada toplanmışlar. Toplu ulaşım cenneti gibi. 😂 Babam, ben küçükken, Ankara için, “Ulus’a gittiysen, oradan Ankara’nın her yerine gidebilirsin. Ankara’nın her yerinden de Ulus’a gidebilirsin.” derdi. Burası da bu anlamda, İzmir’in Ulus’u. Tabii babam haklıysa. 😂
Durakların olduğu alanın etrafı, yeşillik ve ağaçlarla kaplı. Öyle olunca, burası sadece otobüse binilen bir yer olmaktan çıkıp, bir nefeslenmek için, girilip, banklarında oturulan bir yere de dönüşüyor. Bu durum tek tük olsa da, bence diğer otobüs duraklarına kıyasla, önemli bir fark.
Ben bu otobüse, buradan bindiğim zamanlarda, genelde uzun kuyruklar oluyordu. Fakat dün kalabalık değildi. Muhtemelen, mesai gününün ortası olduğu için boştu. Ben gene de, en arka üçlünün, köşesindeki koltuğa oturdum. Çünkü, bu otobüsün ilk durağında binip, son durağında inecektim. Yolda ne kadar sirkülasyon olursa olsun, en arka köşeye pek ilişen olmaz. Çünkü buradan çıkmak için, oturan üç kişinin de kalkması lazım. 😂 Oturur oturmaz, sırt çantamı yere koyup, şemsiyemi de önümdeki tutamaça taktım. Son ve en önemli hamle olarak da kaynanamın kendi elleriyle sarıp, saklama kabına koyup bana gönderdiği, lahana sarmalarını, bacaklarımla dengede tuttuğum, sırt çantamın baş köşesine yerleştirdim. 😂
Garibim lahana sarmaları, birazdan rakıya meze olacakları için, bu ihtimamı hak ettiler. 😂 Böylece, kılıbıklığıma da kılıfımı giydirip, yolculuğa devam ediyorum. 😂 Otobüs duraklarının çıkışındaki, otobüs şoförlerinin, dinlenme yeri olan, tatlı, ahşap kulübeyi de geçtikten sonra, 1 saatlik yolculuğumun, en maceralı kısmı başlıyor; Varyant.
Varyant, hem dik, hem de dolambaçlı bir yol. Sert virajları, yukarı doğru tırmanmak, zor iş. Çorum’daki, dağ yollarına benzeyen bu yolun, İzmir’in göbeğinde olmasının sebebi nedir bilmiyorum. Benim tahminim, Kod farkından dolayı, düz olsa çok dik olacağından, virajlarla yumuşatılmış olması. Ben bu yolu, kendi arabamı veya motosikletimi kullanarak çıkmayı ya da inmeyi hiç sevmiyorum. Fakat, sağlam bir yerde otururken gitmek güzel. Harika bir manzarası var. Doğrusu, bu yolda otobüs kullanmak istemezdim.
Her ne kadar, zor bir yol olsa da, döne döne çıktığımız yolun etrafındaki ağaçları ve denizi seyretmek keyifliydi. En nihayetinde, yolun sonuna gelip, düz yola ulaştığımızda, herkes, rahat bir nefes aldı. Ne bu son dönüş ne de son yokuş. Neyse ki, ben zor ve kolay zamanların keyfini yakalama konusunda sorun yaşamıyorum. Herkese mutluluklar diliyorum…
Bu paylaşımdaki, bütün fotoğraflar ve kaynak belirtmediğim yazılar, bana aittir. Türkçe’den İngilizce’ye çeviri; DeepL isimli uygulamadan yapılmıştır.