-EN
He-llo everyone! I have no idea where to start writing, what to write, how to write. I haven't written with good psychology for so long that I can't remember the last time I wrote happily. That's why I'm a little confused. I think writing something was really good for me and my psychology. Because I couldn't go too far in treatment when I wasn't writing. I don't think I see much benefit from the drugs I use anymore. I have therapy appointments with two different doctors next week. I guess I have to try to get better now.
Actually, I wasn't thinking of start writing over again. I was offended here. I even got offended by some people here. Even though my friend tried to persuade me, I was stubborn. Because I was discouraged and didn't want to write anymore. Even if you ask what happened that you changed your mind, believe me, I don't know the reason either. I guess I don't want to give up on anything I've worked for so easily and ridiculously anymore. I think I really put a lot of effort into it. At least I linked my own colors on my own personal blog and created a rainbow. I wrote on every subject I wanted to write about and there were people I took as an example. Since the first day I came here, @damla and @mehmetfix have never spared their help, they have always been by my side. Likewise @sudefteri. In fact, I have to admit that I used to follow @stellify's recipes very well. I think she has an effect on the formation of my own writing style.
I have never hesitated to express my opinions. Although this has caused me trouble from time to time, I still do not regret it. The people who will cause controversy are no longer here. Anyway, it's not a question of being right. It would be absurd to link the issue to this. I just can't keep some of my thoughts inside and need to say it. I realize that most of the time I do this by spewing hate around me. But believe me, I'm very patient until I get to this angry point. I'm still trying to hold back. But that's what happens when I can't help myself. I usually break people's hearts and I don't realize it. The fact that I don't realize this is of course not a defense. I just wanted to say it and I said it. I think it was an unnecessary detail.
My life was pretty ordinary during the time I wasn't writing here. My days were empty. I had a severe episode of depression last year and had taken a very strong medication during this time. I don't remember what I was doing at that time. I have nothing in my memory of the time period I took that drug. I don't really remember anything from that period. After breaking up with my boyfriend, I ran away so I wouldn't have to live my old days again. First I quit my job, then I went to my aunt from Istanbul to Izmir. It wasn't right for me to choose to run away rather than face my problems. But it was the easiest solution I could find at the time. All I knew was that I didn't want to relive my old days.
I had a good time in Izmir with my aunt, uncle and cousin. At least my mind was busy with something. Evil thoughts were far from my mind. But after a while I had to return to Istanbul. That meant the turmoil would come back. I don't know how I dealt with this until now. But if I had to give myself a rating, I would give myself 5 out of 10. I am neither successful nor unsuccessful.
I remember going to the shopping center with my cousin. This photo is from Mavibahçe Shopping Center. The mall was built in the form of a circle. It is empty in the middle and there is a big garden in the middle. I have never seen such a place before.
This is the view of the back of the mall. I took this photo because I liked it. Some parts of İzmir are still not very developed. Especially when compared to Istanbul, Izmir seemed like a very small city to me.
While I was at the mall, I bought a few necessities. My biggest need was pants. Because my pants were pretty old. The biggest disadvantage of black trousers is that their color fades over time. There are even white spots in some areas. I think this makes for a very bad image.
Of course, my shopping enthusiasm was until I saw the prices. How expensive everything is! I used to think that when I spent 100 Turkish liras on a pair of pants, I was spending too much. Now, a pair of trousers was 550 lira. When you want to buy something with a little quality, the prices go up almost 2-3 times. I hope we can go back to the old days, but I think it's very difficult now. I think someone who understands economics should comment on this. It's definitely not me. lol.
At the end of a tiring day, the taste of coffee is another good one. After walking around this much, my cousin, aunt and I went to Starbucks. I bought them a coffee. My cousin had Strawberry Cream Frappucino and I had Berry Hibiscus. My aunt drank Turkish Coffee and we finished the day.
Actually, when I turned on the computer, I had in mind to write a book review. I was going to review Ayşe Kulin's book, Gizli Anların Yolcusu. But when my depressive opening paragraphs were a bit too long, my writing evolved into this topic. I guess that's why I'll have to change the pictures. I should save my book review for another time. Maybe my next post will be a book review. I haven't decided on this yet.
I guess that's it from me for today. Take care until my next post. As you know, I don't come here very often these days xd. Goodbye. Baiiiiiiiiiiiiiiiiii.
-All photographs are my own, unless otherwise stated.
-TR
Herkese se-lam! Yazmaya nerden başlayacağım ne yazacağım nasıl yazacağım hiçbir fikrim yok. O kadar uzun süredir iyi bir psikolojiyle bir şeyler yazmadım ki en son ne zaman mutlu bir şekilde yazdığımı hatırlamıyorum. Bu yüzden kafam biraz karışık. Sanırım bir şeyler yazmak bana ve psikolojime gerçekten iyi geliyordu. Yazmadığım sürede tedavi konusunda pek ileri gidemedim çünkü. Artık kullandığım ilaçlardan pek bir fayda gördüğümü düşünmüyorum. Haftaya iki farklı doktordan terapi randevum var. Sanırım artık iyileşmek için çabalamam gerekiyor.
Aslında yeniden yazmaya başlamayı düşünmüyordum. Buraya küsmüştüm. Hatta burdaki bazı insanlara da küsmüştüm. Arkadaşımın beni ikna etmeye çalışmasına rağmen inat etmiştim. Çünkü hevesim kırılmıştı ve artık yazmak istemiyordum. Ne oldu da fikrin değişti diyecek olursanız da inanın sebebini ben de bilmiyorum. Sanırım artık emek verdiğim hiçbir şeyden bu kadar kolay ve saçma bir şekilde vazgeçmek istemiyorum. Buraya gerçekten emek verdiğimi düşünüyorum. En azından kendi kişisel bloguma kendi renklerimi bağladım ve bir gökkuşağı oluşturdum. Yazmak istediğim her konuda yazdım ve kendime örnek aldığım kişiler de oldu.Buraya ilk geldiğim günden beri @damla ve @mehmetfix hiçbir zaman yardımlarını esirgemediler, hep yanımdaydılar.Keza @sudefteri de öyle. Hatta itiraf etmeliyim ki @stellify 'ın yemek tariflerini çok iyi takip ederdim. Kendi yazım tarzımın oluşmasında etkisi olduğunu düşünüyorum.
Fikirlerimi belirtmekten hiçbir zaman çekinmedim. Bu zaman zaman başıma bela açsa da yine de bundan pişman değilim. Zaten artık tartışmaya sebep olacak insanlar da burda değiller. Her neyse bu bir haklı olup olmama meselesi değil zaten. Konuyu buna bağlamak saçma olur. Sadece bazı düşüncelerimi içimde tutamıyorum ve söyleme ihtiyacında bulunuyorum. Bunu çoğu zaman etrafıma nefret kusarak yaptığımın farkındayım. Ama bana inanın bu kadar sinirli bir noktaya gelene kadar çok sabrediyorum. Yine de kendimi tutmaya çalışıyorum. Ama kendimi tutamayınca da böyle oluyor. Genellikle insanların kalbini kırıyorum ve bunu farketmiyorum. Bunu farketmiyor oluşum tabii ki bir savunma değil. Sadece söylemek istedim ve söyledim. Sanırım gereksiz bir detaydı.
Burda yazmadığım süre boyunca hayatım çok sıradandı. Günlerim bomboş geçiyordu. Geçen sene şiddetli bir depresyon atağı geçirmiştim ve bu sürede çok güçlü bir ilaç kullanmıştım. O sırada neler yaptığımı hatırlamıyorum. Hafızamda o ilacı kullandığım zaman aralığı ile ilgili hiçbir şey yok. Resmen o döneme ait hiçbir şeyi hatırlamıyorum. Erkek arkadaşımdan ayrıldıktan sonra yeniden eski günlerimi yaşamamak için kaçtım. Önce işten ayrıldım sonra İstanbul'dan İzmir'e teyzemin yanına gittim. Sorunlarımla yüzleşmek yerine kaçmayı tercih etmem doğru değildi. Ama o an bulabildiğim en kolay çözüm buydu. Tek bildiğim eski günlerimi tekrardan yaşamak istemediğimdi.
İzmir'de teyzem,eniştem ve kuzenimle birlikte güzel vakit geçirdim. En azından zihnim bir şeylerle meşgul oluyordu. Kötü düşünceler zihnimden uzaktı. Ama bir zaman sonra İstanbul'a dönmek zorundaydım. Bu kargaşanın geri gelmesi demekti. Şu ana kadar bununla nasıl baş ettim bilmiyorum. Ama kendime bir puanlama yapacak olursam kendime 10 üzerinden 5 verirdim. Ne başarılıyım ne de başarısız.
Kuzenimle birlikte alışveriş merkezine gittiğimizi hatırlıyorum. Bu fotoğraf Mavibahçe Alışveriş Merkezi'nden bir fotoğraf. Avm çember şeklinde inşaa edilmiş. Ortası boş ve ortada büyük bir bahçe var. Daha önce böyle bir yer görmemiştim.
Avm'nin arka tarafının görüntüsü ise bu şekilde. Hoşuma gittiği için bu fotoğrafı çekmiştim. İzmir'in bazı bölgeleri hala pek de gelişmiş sayılmaz. Hele ki İstanbul ile kıyaslayınca İzmir bana baya küçük bir şehir gibi gelmişti.
Alışveriş merkezine gelmişken birkaç ihtiyacımı da satın aldım. En büyük ihtiyacım pantolondu. Çünkü pantolonlarım baya eskimişti. Siyah pantolonların en büyük dezavantajı zamanla renklerinin solması. Hatta bazı bölgelerinde beyaz lekeler oluşuyor. Bu çok kötü bir görüntüye sebep oluyor bence.
Tabii ki alışveriş hevesim fiyatları görene kadardı. Her şey ne kadar da pahalı! Eskiden bir pantolona 100 lira verdiğimde çok fazla harcadığımı düşünürdüm. Şimdi ise bir pantolon 550 lira olmuştu. Biraz kaliteli bir şey satın almak istediğinizde fiyatlar neredeyse 2-3 katına çıkıyor. Bu pahalılık ne olacak gerçekten bilmiyorum. Umarım eski günlerimize dönebiliriz ama sanırım artık bu çok zor. Buna ekonomiden anlayan birileri yorum yapsın bence. Bu kişinin ben olmadığı kesin. lol.
Yorucu bir günün sonunda içilen kahvenin tadı bir başka güzel oluyor. Bu kadar dolaştıktan sonra kuzenim, teyzem ve ben Starbucks'a gittik. Onlara birer kahve ısmarladım. Kuzenim Strawberry Cream Frappucino ben ise Berry Hibiscus içtim. Teyzem de Türk Kahvesi içti ve günü tamamladık.
Aslında bilgisayarı açtığımda aklımda bir kitap incelemesi yazmak vardı. Ayşe Kulin'in Gizli Anların Yolcusu isimli kitabını inceleyecektim. Ama depresif başlangıç paragraflarım biraz fazla uzun olunca yazım bu konuya evrildi. Sanırım bu yüzden resimleri değiştirmem gerekecek. Kitap incelemesi yazımı başka bir zamana saklamalıyım. Belki bir sonraki yazım bir kitap incelemesi olur. Buna henüz karar vermedim.
Sanırım bugünlük benden bu kadar. Bir sonraki yazıma kadar kendinize iyi bakın. Malum bu aralar buraya pek sık uğramıyorum xd. Hoşça Kalın. Hadi baiiiiiiiiiiiiiiiiiii.
-Tüm fotoğraflar bana aittir.
