I recently returned to my hometown with a job. It has been a long time since I returned to this land, struggling for my life.
Most of my childhood was spent in this area. Due to my educational background, I started settling in a small town in middle school and passed high school in a small town.
After graduating from high school, I settled in Yangon to study engineering subject at the Technical University.
After graduating from high school, I struggled with social life and forgot about my hometown.
Hometown ..... My hometown is very arid. Communication was also difficult. When I was in elementary school, I had to walk an hour & a half to and from school.
In summer it is not difficult, but in the rainy season it is very bad to walk. My parents were not educated in this very arid village. My uneducated parents supported our education.
They spend their time in the fields, but they do not want us to be like them. So they left us in school despite the difficulties.
we learned how difficult it was to communicate in our area. We didn't know any information about our relatives until two days later that , with the loss of many relatives in the Cyclone Nargis in 2008. Communication was so difficult.
They had little health knowledge and did not have access to health services. As a result, many lives were lost.
Now our area is not the same as before. Transportation has improved. Education Health is now accessible to almost everyone. This small village is safely passing the COVID period.
When I returned home, many of my childhood memories came back to me.
I was very bad when I was young. I walk around the village all day without coming home. At that time, there was no telephone. The Internet is a long way off. There are only four TV houses in the whole village.
When we were young, There is no internet, phone and we didn't need. When we got home from school, we left our school bag at home and swam in the creek with our friends. After swimming for about an hour, we played racing. Then we are playing boxing. Then we play hide and seek together.
We pick fruits (the owners also feed the children separately. We had a lot of seasonal fruits when I was a child). The fruits are grown naturally without chemicals. Not in big cities like this).
On school holidays, we go fishing in the fields. We was picking coconuts. I catch butterflies. Someone at home always cooks the fish. After cooking, we ate at that house.
The worst part is my sisters. When I got home late, I would pick up a stick and follow. Then she was beaten to death (No like a death that is joke). Not to mention the beatings. I played with the clothes they were watching to get them dirty.
Now such happiness cannot be regained. I have been forgetting all these fun things for a long time. Today, children spend most of their time in school (for Education), from dawn to dusk. When they have time, they use the phone again. I do not have to feel sorry for them or envy them for not having a happy experience like us.
Please share your childhood experiences with your friends in the comments.
Thank you for spending time with me
@johndieo
9.1.2021
All Photos are taken by Me
မကြာသေးခင်က အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနှင့် မွေးရပ်မြေကို ပြန်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဘဝအတွက် ရုန်းကန်လှုပ်ရှားရင်း ဒီမြေကို ပြန်မရောက်ဖြစ်တာ အတော်လေးကြခဲ့ပါပြီ။
ကျွန်တော် ကလေးဘဝအများစုသည် ဒီနယ်လေးမှာဘဲနေထိုင်ခဲ့ရတာပါ။
ကျွန်တော်ပညာရေးအခြေအနေကြောင့် အလယ်တန်းပညာရေးလောက်တွင် နယ်မြို့ကလေးကို စတင်အခြေချခဲ့ပြီး အထက်တန်းကို နယ်မြို့ကလေးကနေ အောင်မြင်ခဲ့ပါတယ်။
အထက်တန်းအောင်တော့ နည်းပညာတက္ကသိုလ်ကျောင်းမှာ အင်ဂျီနီယာဘာသာရပ်တက်ရောက်ရန် ရန်ကုန်မြို့မှာ အခြေချနေထိုင်ခဲ့ရပါတယ်။
အတန်းပညာပြီးတာနှင့် လူမှုဘဝမှာ ကျင်လည်ရုန်းကန်ရင်း ဘဝတက်လမ်းများကိုသာ လျှောက်လှမ်းရင်း မွေးရပ်မြေကို မေ့ထားမိခဲ့ပါတယ်။
မွေးရပ်မြေ..... ကျွန်တော်မွေးရပ်မြေသည် အလွန်ခေါင်လှပါတယ်။ ဆက်သွယ်ရေး လမ်းကြောင်းမှာလည်း ခက်ခဲ့လှပါတယ်။ကျွန်တော် အခြေခံပညာကျောင်းတက်တုံးကဆိုလျှင် ကျောင်းနှင့် အိမ်ကို အချိန် တစ်နာရီခွဲလောက်လမ်းလျှောက်ရပါတယ်။
နွေရာသီဆိုလျှင် အခက်အခဲမရှိလှပင်မဲ့ မိုးရာသီဆိုလျှင် လမ်းလျှောက်ရတာ အရမ်းဆိုးဝါးလှပါတယ်။ အလွန်ခေါင်လှသည့် ဒီရွာကလေးက ကျွန်တော်မိဘတွေက ပညာတက်တွေ မဟုတ်ကြပါဘူး။ ပညာမတက်သည့် ကျွန်တော်မိဘတွေသည် ကျွန်တော်တို့ ပညာရေးကိုတော့ အားပေးခဲ့ပါတယ်။
သူတို့ လယ်ထဲမှာ အချိန်ကုန်ပင်မဲ့ ကျွန်တော်တို့ကိုတော့ သူတို့လိုမဖြစ်စေချင်ကြပါဘူး။
ဒါကြောင့် ခက်ခဲသည့်ကြားထဲကနေဘဲ ကျွန်တော်တို့ကို ကျောင်းထားခဲ့ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နယ်ဟာ ဘယ်လောက်ဆက်သွယ်ရေး ခက်ခဲလည်းဆိုရင် ၂၀၀၈ ခုနှစ်ဂနာဂစ်ဆိုဒ်ကလုန်းမုန်းတိုင်းကြောင့် ဆွေမျိုးသားချင်း မြှောက်များစွာ ဆုံးပါးသွားသည်ကို နောက်နှစ်ရက်နေမှ သိကြရပါတယ်။ အဲလောက်ထိ ဆက်သွယ်ရေးခက်ခဲ့ပါတယ်။
ကျန်းမာရေးအသိပညာ နည်းပါလှပြီး ကျန်းမာရေးဝန်ဆောင်မှုများကိုလည်း လက်လှမ်းမမှီခဲ့ကြပါဘူး။ ဒါကြောင့် မသေသင့်ဘဲ အသက်ပေါင်းများစွာ ဆုံးရှံးခဲ့ကြပါတယ်။
ခုတော့ ကျွန်တော်တို့နယ်လေးဟာ အရင်လိုမဟုတ်တော့ပါဘူး။ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးတွေ ကောင်းမွန်လာခဲ့ပါတယ်။ ပညာရေး၊ ကျန်းမာရေးများအား လူတိုင်းနီးပါး လက်လှမ်းမှီလာကြပါပြီ။ COVID ကာလကို ဒီရွာကလေးက ဘေးကင်းစွာကျော်ဖြတ်နေပါတယ်။
ကျွန်တော် နယ်ကို ပြန်ရောက်ချိန်မှာ ကျွန်တော်ငယ်ဘဝ အမှတ်ရများစွာက ကျွန်တော်၏ ခေါင်းထဲသို့ပြန်ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။
ကျွန်တော် ငယ်ငယ်က အရမ်းဆိုးတယ်ဗျ။ တစ်နေကုန် အိမ်မကပ်ဘဲ ရွာထဲလျှောက်ဆော့တာပါ။ အဲအချိန်တုန်းကဆို ဖုန်းဆိုသည်မှာ မရှိ၊ အင်တာနက်ဆိုသည်မှာ အလွန်ဝေးကွာလှပါတယ်။ TV တောင် တစ်ရွာလုံးမှ လေးအိမ်လောက်ဘဲရှိကြတာပါ။
ကျွန်တော်တို့ ငယ်ဘဝက ဖုန်းတွေ၊ အင်တာနက်တွေ မရှိကြသလို လိုလည်းမလိုအပ်ပါဘူး။ ကျောင်းက ပြန်ရောက်တယ်ဆိုရင် လွယ်အိပ်ကို အိမ်မှာ ဒီအတိုင်းထားခဲ့ပြီး သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ချောင်းထဲမှာ ရေကူးကြပါတော့တယ်။ တစ်နာရီလောက် ရေကူးပြီးရင် စိန်ပြေးတမ်း ကစားကြတယ်။ ပြီးရင် လက်သီး ထိုးတမ်း ကစားကြတယ်။ ပြီးရင် တူတူပုန်းတမ်း ကစားကြတယ်။
အသီးတွေခူးစားကြတယ် (ပိုင်ရှင်တွေကလည်း ကလေးတွေဆို အသီးတွေခွဲပြီးကျွေးကြတယ်။ ရာသီပေါ်သီးနှံတွေဆို မစားချင်မှ အဆုံး။ သစ်သီးတွေကလည် ဓာတုဆေးမပါဘူး သဘာဝအတိုင်းစိုက်ထားကြတာ။ ခုလိုမြို့ကြီးတွေမှာလို့မဟုတ်ဘူး)
ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုလျှင် လယ်ထဲမှာ ငါးသွားဖမ်းကြတယ်။ အုန်းသီးတွေခူးကြတယ်။ လိပ်ပြာတွေဖမ်းတယ်။ ရလာတဲ့ ငါးတွေကို တစ်ယောက်ယောက် အိမ်က အမေတွေက ချက်ပေးစမြဲ။ ဟင်းချက်ပြီးလျှင် အဲအိမ်မှာဘဲ သူငယ်ချင်းတွေ ထမင်းစုစားလိုက်တယ်။
ဆိုးတာကတော့ ကျွန်တော်အမတွေပါ။ ကျွန်တော် အိမ်ပြန်နောက်ကျလျှင် နောက်ကနေ ဒုတ်ကိုင်ပြီး လိုက်လာတက်တယ်။ ပြီးရင်တော့ အသေရိုက်တော့တာ။ ရိုက်တာလည်း မပြောနဲ့ ကျွန်တော်က သူတို့ဝတ်ပေးလိုက်တဲ့ အဝတ်တွေကို ညစ်ပတ်နေအောင် ဆော့ပစ်တာ။
ခုတော့ ဒီလိုပျော်ရွှင်မှုတွေ ပြန်မရနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒီလိုပျော်ရွှင်စရာတွေ မေ့နေတာတောင်ကြာပြီ။ ခုခေတ်ကလေးတွေကတော့ မိုးလင်း ကနေ မိုးချုပ်အထိ ပညာရေးနှင့်အချိန်ကုန်နေကြတယ်။ အချိန်ရပြန်တော့လည်း ဖုန်းသုံးနေကြပြန်ရော။ ကျွန်တော်တို့လို ပျော်ရွှင်မှုအတွေ့အကြံမရတာ ကျွန်တော်တော့ သူတို့ကို သနားရမလို မနာလိုရမလိုပါဘဲဗျာ။
သူငယ်ချင်းတို့၏ ငယ်ဘဝအတွေ့အကြံများကိုလည်း Comment မှာ မျှဝေပေးကြပါအုံးနော်.......
#hive-myanmar #myanmar #law #leo #life #oct #staire #proofofbrain #creativecoin #creativewriting #neoxian #archon #hive #asianhivecommunity #hive-engine #proofofbrain #creativecoin #leofinance #cent #neoxian #trafficinsider #vibes #hivelist
